Η υπέρταση είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν οι βιομηχανικές χώρες και εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τους κυριότερους παράγοντες πρόκλησης στεφανιαίας νόσου, εγκεφαλικού επεισοδίου, καρδιακής ανεπάρκειας και νεφρικής ανεπάρκειας. Σε έναν ενήλικα άνω των 18 ετών, αρτηριακή υπέρταση ορίζεται όταν η συστολική πίεση του αρτηριακού αίματος είναι 140 mm Hg ή μεγαλύτερη ή/και η διαστολική είναι 90mmHg ή μεγαλύτερη.

Πού οφείλεται η νόσος – Αίτια - Παράγοντες που την πυροδοτούν

Η παχυσαρκία και η αύξηση του σωματικού βάρους αποτελούν ισχυρούς, ανεξάρτητους παράγοντες κινδύνου υπέρτασης. Έχει εκτιμηθεί ότι το 60% των υπερτασικών είναι κατά >20% υπέρβαροι. Ο επιπολασμός (αριθμός ατόμων στον πληθυσμό που έχουν μια νόσο σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή) της υπέρτασης σε διαφόρους πληθυσμούς σχετίζεται με τη διαιτητική πρόσληψη NaCl (μαγειρικό αλάτι) και ο σχετιζόμενος με την ηλικία επιπολασμός της υπέρτασης μπορεί να αυξηθεί από την υψηλή πρόσληψη NaCl. Η χαμηλή διαιτητική πρόσληψη ασβεστίου και καλίου ενδέχεται επίσης να συμβάλλει στον κίνδυνο υπέρτασης. Άλλοι περιβαλλοντικοί παράγοντες κινδύνου είναι η κατανάλωση οινοπνευματωδών, το ψυχοκοινωνικό στρες και τα χαμηλά επίπεδα σωματικής άσκησης. Η υπέρταση που οφείλεται σε άλλες παθήσεις, όπως νεφρική νόσος, φαιοχρωμοκύττωμα, υπερθυρεοειδισμός, κ.ά., ονομάζεται δευτεροπαθής υπέρταση και αντιμετωπίζεται παράλληλα με την πρωτοπαθή νόσο.

Πως εκδηλώνεται η νόσος – Συμπτώματα

Αν και πιστεύεται ότι η κεφαλαλγία είναι σύμπτωμα της αυξημένης ΑΠ, αυτή γενικά υπάρχει μόνο στους ασθενείς με βαριά υπέρταση (ή υπερτασική κρίση). Χαρακτηριστικά η «κεφαλαλγία της υπέρτασης» είναι πρωινή και εντοπίζεται στην ινιακή περιοχή. Άλλα μη ειδικά συμπτώματα που μπορούν να συσχετιστούν με την αυξημένη ΑΠ είναι η ζάλη, το αίσθημα παλμών, η εύκολη κόπωση και η ανικανότητα. Όταν υπάρχουν συμπτώματα, αυτά γενικά σχετίζονται με την υπερτασική καρδιοπάθεια ή αποτελούν εκδηλώσεις δευτερογενούς υπέρτασης.

Ποιες είναι οι επιπλοκές

H υπέρταση διπλασιάζει τον κίνδυνο των καρδιαγγειακών νοσημάτων, στα οποία περιλαμβάνονται η στεφανιαία καρδιοπάθεια (έμφραγμα, στεφανιαία νόσος, κλπ.), η συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια, κ.ά. Παράλληλα αυξάνει τον κίνδυνο για ισχαιμικά και αιμορραγικά αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια, χρόνια νεφρική ανεπάρκεια και περιφερική αρτηριοπάθεια (ανεύρυσμα αορτής, στενώσεις καρωτίδων, βλάβες αμφιβληστροειδούς, κλπ.).Η υπέρταση συχνά συνοδεύεται από πρόσθετους παράγοντες κινδύνου καρδιαγγειακών νοσημάτων (π.χ. παχυσαρκία, υψηλή χοληστερόλη, κλπ.) και ο κίνδυνος καρδιαγγειακού νοσήματος αυξάνεται παράλληλα με το συνολικό φορτίο των παραγόντων κινδύνου. Κάνοντας την καρδιοπάθεια τη συχνότερη αιτία θανάτου των ασθενών με υπέρταση. Συνοπτικά τα όργανα στόχοι της αρτηριακής υπέρτασης (αυτά που άμεσα κινδυνεύουν) είναι η καρδιά, το κεντρικό νευρικό σύστημα, οι νεφροί και γενικότερα οι αρτηρίες.

Υπερλιπιδαιμία, εμφανίζεται όταν υπάρχει αύξηση των τριγλυκεριδίων ή αύξηση της χοληστερόλης , ή και των δύο. Τα αίτια της υπερχοληστερολαιμίας.

• Η κληρονομικότητα παίζει σημαντικό ρόλο.
• Ο υποθυρεοειδισμός.
• Η χολόσταση.
• Το νεφρωσικό σύνδρομο.
• Η λήψη συγκεκριμένων φαρμάκων.

Τα αίτια της αύξησης των Tg.

• Παχύσαρκα άτομα.
• Κατάχρηση οινοπνεύματος.
• Σακχαρώδης διαβήτης.
• Νεφρική ανεπάρκεια.
• Η λήψη συγκεκριμένων φαρμάκων.

Τι είναι η χοληστερόλη;

Η χοληστερόλη είναι μία ουσία που απαντάται σε όλα τα τμήματα του οργανισμού, συμπεριλαμβανομένων της καρδιάς, του ήπατος, του εντέρου, του δέρματος και του νευρικού συστήματος. Η χοληστερόλη παράγεται στο ήπαρ και είναι απαραίτητη για την παραγωγή και δράση πολλών ορμονών, της χολής και της βιταμίνης D και μεταφέρεται στο αίμα συνδεδεμένη με ειδικές πρωτεΐνες (λιποπρωτείνες) για να χρησιμοποιηθεί από όλα τα κύτταρα του οργανισμού. Η εξωγενής χοληστερόλη προέρχεται από τροφές και προϊόντα ζωικής προέλευσης, κάποια είδη ψαριών και οστρακοειδή, ενώ αντίθετα τροφές φυτικής προέλευσης δεν περιέχουν καθόλου χοληστερόλη.

Τι είναι τα Τg;

Τα τριγλυκερίδια είναι η πιο κοινή μορφή λίπους στον οργανισμό και προέρχονται κυρίως από την διατροφή. Τα εξωγενή τριγλυκερίδια μεταφέρονται στο αίμα με τα χυλομικρά, ενώ τα ενδογενή με την πολύ χαμηλής πυκνότητας λιποπρωτείνη (VLDL – Very Low Density Lipoprotein) και χρησιμεύουν κυρίως για την παραγωγή ενέργειας.

Η αναιμία είναι παθολογική κατάσταση του οργανισμού, κατά την οποία κυκλοφορεί μικρότερη από τη φυσιολογική μάζα αριθμού ερυθρών αιμοσφαιρίων στο αίμα. Η αναιμία αναγνωρίζεται με τον εργαστηριακό προσδιορισμό δεικτών της μάζας των κυκλοφορούντων ερυθρών αιμοσφαιρίων, όπως είναι ο αιματοκρίτης, η συγκέντρωση της αιμοσφαιρίνης στο αίμα και ο αριθμός των ερυθρών ανά κυβικό χιλιοστό αίματος.
Η αναιμία δεν αποτελεί στην ουσία κλινική εκδήλωση (σύμπτωμα), αλλά εργαστηριακό εύρημα. Δεν αποτελεί νόσο, αφού είναι αποτέλεσμα ποικίλων ασθενειών και, κατά συνέπεια, η διάγνωση "αναιμία" δεν έχει ουσιαστικό νόημα. Για να είναι η διάγνωση σαφής, θα πρέπει να προσδιορίζεται η συγκεκριμένη νόσος που προκαλεί την αναιμία ή να αναφέρεται σε συγκεκριμένο τύπο αναιμίας.

Λοίμωξη σημαίνει ότι ένας αριθμός μικροβίων βρίσκεται σε ένα σημείο του οργανισμού όπου φυσιολογικά δεν υπάρχουν και άμεσα ή έμμεσα, μέσω της τοξικότητάς τους, προκαλούν αντίδραση φλεγμονής που συνοδεύεται και από την κλινική εικόνα της εκάστοτε λοίμωξης. Για τους πιο πολλούς ιστούς, ο κρίσιμος αριθμός των μικροβίων για την πρόκληση λοίμωξης είναι 1.000.000 ανά κυβικό χιλιοστό ιστού.

Ο όρος λοίμωξη προϋποθέτει υποχρεωτικά την παρουσία μικροβίων με αιτιολογική σχέση στη φλεγμονή. Μπορεί να προκληθεί από οποιονδήποτε μικροοργανισμό (βακτήρια, μύκητες, ιούς, παράσιτα). Πρέπει να διακρίνεται από τον όρο μόλυνση που σημαίνει παρουσία μικροβίων εκεί που φυσιολογικά δεν υπάρχουν χωρίς να προκαλούν φλεγμονή.

H πνευμονία είναι φλεγμονώδης νόσος του πνεύμονα που επηρεάζει πρωτίστως τους μικροσκοπικούς σάκους αέρα που είναι γνωστοί ως πνευμονικές κυψελίδες. Συνήθως προκαλείται από ιογενείς μολύνσεις ή βακτήρια και λιγότερο συχνά από άλλους μικροοργανισμούς, ορισμένα φάρμακα και άλλες παθήσεις γνωστές ως αυτοάνοσα νοσήματα.

Στα συνήθη συμπτώματα περιλαμβάνονται ο βήχας, ο πόνος στο στήθος, ο πυρετός, και η δυσκολία στην αναπνοή. Στα διαγνωστικά εργαλεία περιλαμβάνονται οι ακτίνες Χ και η καλλιέργεια πτύελου. Υπάρχουν εμβόλια που εμποδίζουν ορισμένους τύπους πνευμονίας. Η θεραπεία της νόσου εξαρτάται από το υποκείμενο αίτιό της. Κατά της βακτηριακής πνευμονίας χορηγείται αγωγή με αντιβιοτικά. Αν η πνευμονία είναι σοβαρής μορφής, συνήθως γίνεται εισαγωγή του ασθενούς στο νοσοκομείο.

Η γαστρεντερίτιδα είναι μια νόσος που χαρακτηρίζεται από φλεγμονή του γαστρεντερικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένου τόσο του στομάχου όσο και του λεπτού εντέρου, και προκαλεί διάρροια, εμετό, κοιλιακό άλγος και κράμπες. Η γαστρεντερίτιδα, παρόλο που δε σχετίζεται με τη γρίπη, είναι επίσης γνωστή και ως γρίπη του στομάχου. Οι πιο συχνές αιτίες γαστρεντερίτιδας είναι ο νοροϊός και τα καμπυλοβακτήρια. Λιγότερο συχνά αίτια γαστρεντερίτιδας αποτελούν άλλα βακτήρια (ή οι τοξίνες τους) και τα παράσιτα. Η μετάδοση γίνεται μέσω της κατανάλωσης ακατάλληλα παρασκευασμένων τροφίμων, μολυσμένων υδάτων ή διά μέσου της άμεσης επαφής με άτομα που νοσούν.

Η κύρια θεραπεία είναι η επαρκής ενυδάτωση. Σε ήπιες ή μέτριες περιπτώσεις γαστρεντερίτιδας, αυτό μπορεί συνήθως να επιτευχθεί με τη χορήγηση πόσιμων ενυδατικών διαλυμάτων. Σε πιο βαριές περιπτώσεις, συνιστάται ενδοφλέβια χορήγηση υγρών. Η γαστρεντερίτιδα προσβάλλει κυρίως παιδιά και πληθυσμό αναπτυσσόμενων χωρών.

Ουρολοίμωξη καλείται κάθε λοίμωξη (συνήθως βακτηριακή) που προσβάλλει κάποιο τμήμα του ουροποιητικού συστήματος.

Φυσιολογικά τα ούρα είναι στείρα μικροβίων δηλαδή δεν περιέχουν μικροοργανισμούς. Όταν όμως μικροοργανισμοί εισέλθουν στο ουροποιητικό σύστημα τότε μπορούν να πολλαπλασιαστούν και να προκαλέσουν λοιμώξεις τις λεγόμενες ουρολοιμώξεις.

Ο κύριος παράγοντας που ευθύνεται για την ουρολοίμωξη είναι το βακτήριο Escherichia coli που είναι γνωστό και ως κολοβακτηρίδιο. Οι πιο κοινοί τύποι ουρολοίμωξης είναι η οξεία κυστίτιδα (στην ουροδόχο κύστη) και η ουρηθρίτιδα (στην ουρήθρα). Σοβαρότερες όμως θεωρούνται οι λοιμώξεις του ανώτερου ουροποιητικού συστήματος (πυελονεφρίτιδα, σπειραματονεφρίτιδα).

Τα βασικότερα συμπτώματα είναι η συχνουρία, η ενόχληση κατά την ούρηση και τα θολά ούρα. Οι ουρολοιμώξεις παρά τα «θορυβώδη» συμπτώματά τους αντιμετωπίζονται σχετικά εύκολα με σύντομη χορήγηση αντιβιοτικών.

H πιο κοινή είναι η μέση ωτίτιδα, που είναι η λοίμωξη του μέσου ωτός.
Οτιδήποτε προκαλεί οίδημα ή απόφραξη της ευσταχιανής σάλπιγγας, προκαλεί τη συσσώρευση περισσότερου υγρού στο μέσο ους, πίσω από το τύμπανο.

Τα αίτια αυτά περιλαμβάνουν:

• Αλλεργίες
• Κρυολόγημα και παραρρινοκολπίτιδες
• Υπερβολική παραγωγή βλέννας και σίελου κατά την ανατολή των δοντιών
• Μολυσμένα ή υπερπλασμένα αδενοειδή

Οι ωτίτιδες εκδηλώνονται πιο συχνά το χειμώνα. Ένα άτομο δεν μπορεί να κολλήσει ωτίτιδα από κάποιο άλλο,

Η παχυσαρκία είναι η πάθηση που προκαλείται από υπερβολική συσσώρευση λίπους στο σώμα. Έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην υγεία, οδηγώντας σε μείωση του προσδόκιμου ζωής και/ή αυξημένα προβλήματα υγείας.

Ως παχύσαρκοι χαρακτηρίζονται τα άτομα που ο δείκτης μάζας- σώματος (ΔΜΣ) –μια μέτρηση που λαμβάνεται, διαιρώντας το βάρος ενός ατόμου σε κιλά, με το τετράγωνο του ύψους του σε μέτρα- ξεπερνά τα 30 kg/m2.

Η παχυσαρκία αυξάνει τις πιθανότητες απόκτησης διαφόρων ασθενειών, όπως καρδιοαγγειακές παθήσεις, σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, αποφρακτική άπνοια ύπνου, ορισμένα είδη καρκίνου, οστεοαρθρίτιδα και άσθμα.

Η παχυσαρκία συνήθως οφείλεται σε υπερβολική πρόσληψη τροφών, υψηλών σε ενεργειακή πυκνότητα, έλλειψη σωματικής άσκησης και σε γενετική προδιάθεση. Σε ορισμένες περιπτώσεις πρωταρχική αιτία αποτελούν τα γονίδια, ενδοκρινικές διαταραχές, φαρμακευτική αγωγή ή ψυχιατρική ασθένεια.

Tο μεταβολικό σύνδρομο, είναι ένα επικίνδυνο οργανικό σύνδρομο, που χαρακτηρίζεται από ένα σύνολο επιμέρους μεταβολικών διαταραχών, οι οποίες συχνά υποτιμούνται από τους πάσχοντες ασθενείς.

Συγκεκριμένα στο μεταβολικό σύνδρομο υπάρχουν ταυτόχρονα τρεις ή περισσότερες από τις διαταραχές που αναφέρονται παρακάτω:

• Περιφέρεια μέσης πάνω από 102cm στον άνδρα ή 88cm στην γυναίκα
• Επίπεδα τριγλυκεριδίων αίματος πάνω από 150mg/dl.
• Επίπεδα 'καλής χοληστερίνης' HDL κάτω από 40mg/dl στον άνδρα και κάτω από 50 mg/dl στην γυναίκα
• Αρτηριακή πίεση αίματος τουλάχιστον 130 και 85 mmHg η συστολική και διαστολική αντιστοίχως
• Γλυκόζη (ζάχαρο) αίματος νηστείας τουλάχιστον 110mg/dl.

Ξεκινήστε σωστά τη μέρα σας τρώγοντας πρωινό. Το πρωινό είναι το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας, αφού μας ξυπνάει, μας γεμίζει ενέργεια και μας συγκρατεί από το να τρώμε ακατάσχετα κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Όταν κάποιος δεν λαμβάνει πρωινό γεύμα, έχει περισσότερες πιθανότητες να αισθανθεί κούραση και ατονία.

Η λιπομέτρηση είναι η διαδικασία με την οποία μετράμε το ποσοστό λίπους στο σώμα την συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Η λιπομέτρηση βασίζεται στο γεγονός ότι οι ιστοί του σώματος άγουν το ηλεκτρικό ρεύμα το οποίο και ακολουθεί το δρόμο με την μικρότερη αντίσταση δηλαδή την ά-λιπη μάζα του σώματος και κατόπιν υπολογίζει το σωματικό λίπος αφαιρώντας την από το συνολικό βάρος.

Αυτοάνοσες ασθένειες είναι οι παθήσεις που προκαλούνται από υπερβολική και λανθασμένη απόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος έναντι στον ίδιο τον οργανισμό. Το ανοσοποιητικό σύστημα έχει εξελιχθεί έτσι ώστε να μας προστατεύει απέναντι σε οποιοδήποτε ξένο σώμα που μπορεί να εισβάλλει στον οργανισμό μας. Οι αυτοάνοσες ασθένειες είναι η ακριβώς αντίθετη περίπτωση της ανοσολογικής ανεπάρκειας, η οποία προκαλείται από υπολειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος.

Ποιές είναι οι πιο κοινές αυτοάνοσες ασθένειες;

• Ρευματοειδής αρθρίτιδα ( φλεγμονή των αρθρώσεων και των γύρω ιστών)
• Συστημικός ερυθηματώδης λύκος (επηρεάζει το δέρμα , τις αρθρώσεις , τα νεφρά , τον εγκέφαλο και άλλα όργανα)
• Σκλήρυνση κατά πλάκας (επηρεάζει τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό)
• Κοιλιοκάκη ( που βρίσκεται στο σιτάρι , τη σίκαλη και κριθάρι) που προκαλεί βλάβες στο βλεννογόνο του λεπτού εντέρου
• Κακοήθης αναιμία – μείωση στα ερυθρά κύτταρα του αίματος που προκαλείται από την ανικανότητα να απορροφήσει τη βιταμίνη Β12
• Λεύκη (άσπρα μπαλώματα στο δέρμα που προκαλούνται από την απώλεια της χρωστικής)
• Σκληρόδερμα (νόσος του συνδετικού ιστού που προκαλεί αλλαγές στο δέρμα , στα αιμοφόρα αγγεία , στους μύες και στα εσωτερικά όργανα)
• Ψωρίαση (πάθηση του δέρματος που προκαλεί ερυθρότητα και ερεθισμό)
• Φλεγμονώδης νόσος του εντέρου (μια ομάδα φλεγμονωδών παθήσεων του παχέος και του λεπτού εντέρου)
• Νόσος Graves “ (διόγκωση θυρεοειδούς αδένα)
• Αντιδραστική αρθρίτιδα – φλεγμονή των αρθρώσεων , την ουρήθρα , και τα μάτια ? Μπορεί να προκαλέσει πληγές στο δέρμα και τις μεμβράνες βλέννας
• Ο διαβήτης τύπου 1

Διάρροια θεωρείται κάθε αύξηση του βάρους των κοπράνων πάνω από 250 gr το 24ωρο. Η διάρροια διακρίνεται σε οξεία και χρόνια. Οξεία είναι η διάρροια που έχει απότομη έναρξη και διαρκεί λιγότερο από δύο εβδομάδες. Διάρροια που διαρκεί πέραν των δύο εβδομάδων θεωρείται χρόνια.

Αιτιολογία

Τα συχνότερα αίτια της οξείας διάρροιας είναι ιοί, βακτήρια και οι τοξίνες τους, ενώ τα αίτια της χρόνιας διάρροιας είναι ποικίλα και κάποια από αυτά είναι τα παρακάτω:

• Ευερέθιστο έντερο
• Σύνδρομα δυσαπορρόφησης
• Κατάχρηση καθαρτικών
• Χρόνιες ή υποτροπιάζουσες λοιμώξεις του πεπτικού
• Φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου
• Φάρμακα
• Ενδοκρινικά νοσήματα – Νευροενδοκρινείς όγκοι
• Ακράτεια κοπράνων
• Καρκίνος παχέος εντέρου

τα συμπτώματα της δυσκοιλιότητας περιλαμβάνουν:

• Κοιλιακή δυσφορία
• Συχνές κινήσεις του εντέρου
• Δυσκολία κατά την κένωση του εντέρου
• Σκληρά ή μικρά κόπρανα
• Αιμορραγία από το ορθό ή/και πρωκτικές μικροσχισμές που προκαλούνται από τα σκληρά κόπρανα και την πίεση κατά την κένωση του εντέρου

Υπάρχουν πολλές αιτίες της δυσκοιλιότητας συμπεριλαμβανομένων των φαρμάκων, της διατροφής που είναι ανεπαρκής σε ίνες, της κατάχρησης καθαρτικών, των ορμονικών διαταραχών και ορισμένων παθήσεων από άλλα μέρη του σώματος που επηρεάζουν επίσης την εντερική λειτουργία.

Μία από τις αιτίες, λοιπόν, είναι η κακή διατροφή

Ως γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση ορίζεται η παλινδρόμηση γαστρικού περιεχομένου στον οισοφάγο που έχει ως αποτέλεσμα την πρόκληση οισοφαγίτιδας. Χαρακτηρίζεται ως νόσος όταν γίνεται η αιτία βλαβών στον οισοφάγο ή επηρεάζει την ποιότητα ζωής, με δύο ή περισσότερα επεισόδια οπισθοστερνικού καύσου εβδομαδιαίως.
Είναι η δεύτερη συνηθέστερη νόσος του πεπτικού μας συστήματος μετά το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Υπάρχει σχεδόν ίση αναλογία όσον αφορά την προσβολή ανδρών και γυναικών. Υπάρχουν ενδείξεις ότι το κάπνισμα και η παχυσαρκία οδηγούν σε παρόξυνση των συμπτωμάτων.

H χολολιθίαση δεν προκαλεί επιπλοκές και μπορεί διαγνωστεί τυχαία. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο ιατρός αποφασίζει εάν πρέπει να γίνει χειρουργική επέμβαση ή όχι λαμβάνοντας υπόψιν το μέγεθος των λίθων, τον αριθμό τους καθώς και άλλους παράγοντες. (Σε μεγάλους λίθους ή μικρούς και πολλούς λίθους ενδείκνυται χολοκυστεκτομή).  Η πλειοψηφία των περιπτώσεων χολολιθίασης είναι ασυμπτωματική. Ωστόσο, σε ασυμπτωματικούς υπάρχει αυξημένος κίνδυνος να παρουσιαστούν επιπλοκές στο μέλλον.

Πιθανές επιπλοκές τις χολολιθίασης αποτελούν:

• Χολοκυστίτιδα
• Χοληδοχολιθίαση
• Χολαγγειίτιδα
• Παγκρεατίτιδα
• Kαρκίνο χοληδόχου κύστης
• Ύδρωμα ή βλεννοκήλη της χοληδόχου κύστης
• Ρήξη χοληδόχου κύστης

Το έλκος στομάχου θεραπεύεται εύκολα, αλλά μπορεί να εξελιχθεί σε σοβαρή πάθηση, αν δεν προβείτε στην κατάλληλη θεραπεία.

Αίτια

Το έλκος στομάχου δεν είναι απαραίτητο ότι θα δημιουργηθεί από έναν και μόνο παράγοντα. Η μείωση της επένδυσης της βλεννογόνου επίστρωσης του στομάχου, που οδηγεί σε έλκος, συνήθως προκαλείται από ένα από τα εξής:

• Λοίμωξη με το βακτήριο Helicobacter pylori (ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού)
• Μακροχρόνια χρήση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, όπως η ασπιρίνη και η ιβουπροφαίνη
• Περίσσεια του οξέος (υπερέκκριση) στο στομάχι, η οποία μπορεί να είναι κληρονομική, ή να σχετίζεται με τον τρόπο ζωής (άγχος, κάπνισμα) και ορισμένες τροφές
• Σύνδρομο Zollinger-Ellison, μια σπάνια ασθένεια που κάνει το σώμα να παράγει υπερβολικές ποσότητες στομαχικών οξέων

Ορισμένοι παράγοντες και συμπεριφορές μπορεί να αυξήσουν τον κίνδυνο για την ανάπτυξη έλκους του στομάχου:

• Κάπνισμα
• Συχνή χρήση στεροειδών (όπως αυτά για τη θεραπεία του άσθματος)
• Υπερασβεστιαιμία (υπερπαραγωγή ασβεστίου)
• Οικογενειακό ιστορικό έλκους του στομάχου
• Ηλικία (αν είστε άνω των 50 ετών)
• Υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ

Η γαστρίτιδα είναι φλεγμονή του βλεννογόνου του στομάχου. Όταν εμφανίζεται ξαφνικά πρόκειται για οξεία γαστρίτιδα, ενώ όταν αναπτύσσεται σταδιακά λέγεται χρόνια γαστρίτιδα.

Αίτια

• Λοιμώξεις που προκαλούνται από βακτήρια και ιούς.
• Ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού
  Ένα βακτηρίδιο που ζει στο βλεννογόνο, δηλαδή την εσωτερική επένδυση του στομάχου. Χωρίς θεραπεία η λοίμωξη μπορεί να οδηγήσει σε έλκη και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και σε καρκίνο του στομάχου.
• Παλινδρόμηση χολής
  Πρόκειται για μία ανάστροφη ροή της χολής στο στομάχι, που συνδέεται με το ήπαρ και χοληδόχο κύστης.
• Κακοήθης αναιμία
  Μια μορφή αναιμίας που εμφανίζεται όταν το στομάχι δεν έχει μια φυσική ουσία που απαιτείται για την ορθή απορρόφηση και αφομοίωση της βιταμίνη Β12.
• Γαστρίτιδα μπορεί να προκληθεί επίσης από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, χρόνιο έμετο, άγχος ή χρήση ορισμένων φαρμάκων

Κεφαλαλγία είναι ο πόνος στην κεφαλή ο οποίος εντοπίζεται πάνω από τα μάτια ή από τα αυτιά ,στο πίσω μέρος του κεφαλιού ή στο άνω τμήμα του αυχένα.

Ποιο το αίτιο της κεφαλαλγίας.

Υπάρχουν δυο τύποι κεφαλαλγιών :οι πρωτοπαθείς, οι οποίες δε σχετίζονται με κάποια ασθένεια και οι δευτεροπαθείς που σχετίζονται. Πρωτοπαθείς κεφαλαλγίες είναι η ημικρανία ,η αθροιστική κεφαλαλγία και η κεφαλαλγία τάσης .Οι δευτεροπαθείς κεφαλαλγίες σχετίζονται με διάφορες ασθένειες από ήπιες μέχρι σοβαρές και απειλητικές για τη ζωή.

Η ημικρανία είναι ένας τύπος πρωτοπαθούς κεφαλαλγίας κατά την οποία ο πόνος εντοπίζεται σε μια μόνο πλευρά του κεφαλιού, έχει τη μορφή σφυγμών, η ένταση του είναι σοβαρή ως μέτρια και χειροτερεύει με την καθημερινή δραστηριότητα. Επίσης, συνοδεύεται τουλάχιστον από ένα από τα ακόλουθα συμπτώματα: ναυτία, εμετό, ενόχληση στο φώς ή στον ήχο. Πάντως, βασικό στοιχείο είναι πρώτα απ’όλα να έχει αποκλειστεί κάποια άλλη ασθένεια που να προκαλεί αυτές τις ενοχλήσεις.

Πότε πρέπει κάποιος που υποφέρει από κεφαλαλγίες να ανησυχήσει

Ένας άνθρωπος που έχει διαγνωσμένη πρωτοπαθή κεφαλαλγία, πρέπει να θορυβηθεί όταν παρατηρήσει: αλλαγή του τύπου της κεφαλαλγίας, πυρετό μη αναμενόμενο, επίμονους ή ανεξήγητους εμετούς, ανικανότητα κάμψης του αυχένα, επιδείνωση της κεφαλαλγίας, αυξημένη αρτηριακή πίεση, μη υποχώρηση της με τη λήψη της συνηθισμένης δόσης φαρμάκου.

Με τον όρο ίλιγγος vertigo εννοούμε την ψευδαίσθηση της κίνησης, ενώ το σώμα παραμένει ακίνητο. Αυτό εκδηλώνεται: με την αίσθηση της περιστροφής του σώματος, της ώθησης, της τάσης για πτώση ή της αιώρησης προς τα πλάγια, εμπρός, πίσω, πάνω ή κάτω. Ο ασθενής βέβαια σχεδόν πάντα γνωρίζει ότι τα συμπτώματα αυτά είναι ψευδή και τις περισσότερες φορές, παρότι είναι ιδιαίτερα ενοχλητικά δεν είναι επικίνδυνα. Η διάγνωση του ιλίγγου απαιτεί εξειδικευμένο νευροωτολογικό έλεγχο για τον προσδιορισμό των αιτιών του, πριν δοθεί οποιαδήποτε φαρμακευτική αγωγή.

Πως Εκδηλώνεται 


Αν και αποτελούν διαφορετικές παθήσεις, ωστόσο σε αρκετές περιπτώσεις ο ίλιγγος εκδηλώνεται ή συνοδεύεται από ζάλη. Αυτό συμβαίνει όταν, για παράδειγμα, ελαττώνεται προοδευτικά ο νυσταγμός, οπότε παύει το αίσθημα κίνησης και ο ασθενής νιώθει ζάλη ή όταν ο ίλιγγος ξεκινήσει από την αρχή με μικρή ένταση, οπότε εκδηλώνεται μόνο με ζάλη. Ανάλογα με την αιτία που τον προκαλεί, ο ίλιγγος συνοδεύεται από αίσθημα ναυτίας εμετό, εφίδρωση, αίσθημα φόβου

Η λιποθυμία είναι η παροδική απώλεια της συνείδησης. Οφείλεται στη μείωση της παροχής οξυγόνου στον εγκέφαλο.
Όταν για διάφορους λόγους, το οξυγόνο που φθάνει στον εγκέφαλο είναι λιγότερο από το αναγκαίο για τις βασικές λειτουργίες, τότε συμβαίνει η λιποθυμία, η οποία αποκαλείται και συγκοπή.

Ο βασικός μηχανισμός που οδηγεί στη λιποθυμία είναι η ξαφνική μείωση της ροής αίματος προς τον εγκέφαλο. Η μείωση της ροής μπορεί να προκληθεί είτε από μια αλλαγή στην αιμοδυναμική ρύθμιση της κατανομής του όγκου αίματος στην κυκλοφορία, είτε από ένα καρδιακό πρόβλημα όπως ανωμαλίες του ρυθμού της καρδίας. Είναι σημαντικό να τονισθεί ότι τα λιποθυμικά επεισόδια είναι συχνά και είναι δυνατόν να συμβούν σε υγιή άτομα. Έχει υπολογιστεί ότι περίπου 30% του πληθυσμού έχει υποστεί τουλάχιστο ένα επεισόδιο λιποθυμίας.

Παράλληλα όμως, θα πρέπει να επισημανθεί ότι υπάρχουν περιπτώσεις λιποθυμικών επεισοδίων που συνδυάζονται με σοβαρές παθολογικές καταστάσεις. Οι διαταραχές αυτές μπορεί να είναι καρδιακού τύπου, αγγειακού τύπου με ανωμαλίες των αγγείων που παρέχουν αίμα στον εγκέφαλο ή ακόμη νευρολογικού τύπου παθήσεις.

Η άνοια ("ἀ" στερητικό + "νοῦς") είναι μια σοβαρή απώλεια της γενικής νοητικής ικανότητας(απώλεια μνήμης) σε ένα άτομο που προηγουμένως δεν ήταν εξασθενημένο, πέρα από ό, τι θα προκαλούσε η φυσιολογική γήρανση. Μπορεί να είναι στάσιμη, ως αποτέλεσμα μίας μοναδικής γενικής εγκεφαλικής βλάβης, ή προοδευτική, με αποτέλεσμα τη μακροπρόθεσμη μείωση της νόησης που οφείλεται σε βλάβη ή ασθένεια του σώματος.

Παρά το γεγονός ότι η άνοια είναι πολύ πιο συχνή στους ηλικιωμένους (περίπου 5% των ατόμων άνω των 65 ετών εμπλέκεται ) μπορεί να παρουσιαστεί και πριν από την ηλικία των 65 ετών, οπότε και ονομάζεται «άνοια πρώιμης έναρξης». Η άνοια δεν είναι μια απλή ασθένεια, αλλά ένα γενικό σύνδρομο (δηλ. ένα σύνολο συμπτωμάτων και σημείων). Γνωστικές περιοχές που επηρεάζονται είναι η μνήμη, η προσοχή, η γλώσσα και η επίλυση προβλημάτων. Κανονικά, τα συμπτώματα πρέπει να υπάρχουν για τουλάχιστον έξι μήνες ώστε να γίνει διάγνωση.

Η νόσος του Parkinson είναι μια προοδευτικά εξελισσόμενη, εκφυλιστική νόσος του κεντρικού νευρικού συστήματος (εγκέφαλος). Στα πλαίσια αυτής της εκφυλιστικής διεργασίας, κάποια από τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου, που είναι υπεύθυνα κυρίως για τον προγραμματισμό και την αρμονία της κίνησης, χάνουν στην πορεία της ενήλικης ζωής προοδευτικά τη λειτουργικότητα τους.

Η “απώλεια” αυτή έχει ως αποτέλεσμα τη σταδιακή έκπτωση της κινητικότητας του ατόμου. Η συγκεκριμένη νόσος εμφανίζεται στην πλειοψηφία των ασθενών μετά το 60 έτος ηλικίας.

Το εγκεφαλικό επεισόδιο είναι η βλάβη που προκαλείται όταν η παροχή του αίματος σε μία περιοχή του εγκεφάλου σταματήσει, οπότε τα κύτταρα που δεν παίρνουν οξυγόνο πεθαίνουν.Ένα εγκεφαλικό επεισόδιο μπορεί να είναι ελαφρύ ή πολύ σοβαρό και τα αποτελέσματά του προσωρινά ή μόνιμα.

Τύποι εγκεφαλικού επεισοδίου

Αποφρακτικά: 85% των περιπτώσεων

• από ισχαιμία (ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο)
  Όταν η ροή του αίματος προς τον εγκέφαλο σταματά εξαιτίας της παρουσίας θρόμβου σε ένα αγγείο που έχει υποστεί βλάβη από αρτηριοσκλήρυνση. Το τμήμα του εγκεφάλου που αιματώνεται από την αρτηρία αυτή υπολειτουργεί ή νεκρώνεται, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει σοβαρές μόνιμες αναπηρίες ή θάνατο. Πρόκειται για τη συχνότερη μορφή εγκεφαλικού επεισοδίου.
• από εμβολή (εμβολικό εγκεφαλικό επεισόδιο)Απόφραξη της ροής αίματος ενός αγγείου προς τον εγκέφαλο, από θρόμβο που δημιουργείται σε άλλο σημείο του σώματος, συχνότερα στην καρδιά. Όπως και στο ΙΕΕ, τα νευρολογικά συμπτώματα οφείλονται στην ανεπαρκή αιμάτωση μιας περιοχής του εγκεφάλου.

Αιμορραγικά: 15% των περιπτώσεων (αιμορραγικό εγκεφαλικό επεισόδιο - ΑΕΕ)

Το υψηλό επίπεδο ουρικού οξέος μπορεί να οδηγήσει σε εξάρσεις ουρικής αρθρίτιδας, αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι ο καθένας που έχει υψηλό ουρικό οξύ θα πάθει και ουρική αρθρίτιδα και το αντίστροφο, όποιος έχει ουρική αρθρίτιδα δεν είναι σίγουρο ότι έχει και υψηλό ουρικό οξύ.

Παράγοντες που μπορεί να ανεβάσουν το ουρικό οξύ:

• Διουρητικά φάρμακα
• Υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ
• Γενετική προδιάθεση (κληρονομικότητα)
• Υποθυρεοειδισμός (υπολειτουργία του θυρεοειδούς)
• Ανοσοκατασταλτικά φάρμακα
• Νιασίνη, ή βιταμίνη Β-3
• Παχυσαρκία
• Ψωρίαση
• Διατροφή με πολλές πλούσιες σε πουρίνες τροφές, όπως κρέας, γαύρος, σάλτσες, ξερά φασόλια, ξερά μπιζέλια, μανιτάρια κ.α.
• Νεφρική ανεπάρκεια - αδυναμία των νεφρών να φιλτράρουν τα απόβλητα του αίματος

Δύο είναι οι παράγοντες που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της οστεοπόρωσης:

1. Το χαμηλό επίπεδο της κορυφαίας οστικής μάζας που αποκτά ένα άτομο στην ηλικία των 25 περίπου ετών
2. Η αυξημένη οστική απώλεια που μπορεί να συμβεί μετά την ηλικία των 45-50 ετών.

Παράγοντες κινδύνου για την οστεοπόρωση είναι:

• Οικογενειακό ιστορικό οστεοπόρωσης
• Ιστορικό κατάγματος (και ιδιαίτερα ιστορικό κατάγματος του αυχένα του μηριαίου οστού) στη μητέρα ή στον πατέρα
• Γυναικείο φύλο
• Ηλικία άνω των 50 ετών
• Εμμηνόπαυση/υστερεκτομή
• Συνεχής λήψη γλυκοκορτικοειδών (δηλ. κορτιζόνης) σε ημερήσια δόση ίση ή μεγαλύτερη από 7,5 mg πρεδνιζολόνης για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από 3 μήνες
• Παθήσεις: Υπερπαραθυρεοειδισμός, ρευματοειδής αρθρίτιδα, υπογοναδισμός, υπερθυρεοειδισμός, σύνδρομο δυσαπορρόφησης

Ο Θυρεοειδής αδένας είναι ο μεγαλύτερος αδένας που βρίσκεται στον τράχηλο. Αποτελείται απο 2 λοβούς (δεξιό ,αριστερό) που συνδεόνται με τον ισθμό, βρίσκεται μπροστά και εκατέρωθεν της τραχείας, ενώ ενίοτε υπάρχει και ένας ακόμα λοβός που ξεκινάει απο τον ισθμό πρός τα άνω και λέγεται πυραμοειδής. Ο θυρεοειδής αδένας παράγει τρεις ορμόνες:

1. τη θυροξίνη ή τετραϊωδοθυρονίνη (Τ4) και
2. την τριιωδοθυρονίνη (Τ3) που ρυθμίζουν το μεταβολισμό όλων των ιστών, και
3. την καλσιτονίνη που ελαττώνει τα επίπεδα του ασβεστίου του αίματος.

Η σύνθεση και η έκκριση των θυρεοειδικών ορμονών ρυθμίζεται από τη θυρεοειδοτρόπο ορμόνη (TSH) που παράγεται στην υπόφυση, η οποία, με τη σειρά της, εξαρτάται από την έκκριση της θυρεοεκλυτικής ορμόνης (TRH) που παράγεται στον υποθάλαμο.

Η παθολογία του θυρεοειδούς αδένα περιλαμβάνει:

1. Ανωμαλίες ανάπτυξης του θυρεοειδούς,
2. Παθήσεις που προκαλούν υπερθυρεοειδισμό,
3. Παθήσεις που προκαλούν υποθυρεοειδισμό,
4. Θυρεοειδίτιδες,
5. Καρκίνο του θυρεοειδούς.

Σημαντικό κλινικό εύρημα του θυρεοειδούς είναι η διόγκωσή του, που ωστόσο δεν εμφανίζεται πάντα όταν υπάρχει κάποια πάθηση του αδένα. Φυσιολογικά, ο αδένας δεν ψηλαφάται, ωστόσο σημαντικές διογκώσεις μπορούν να γίνουν αντιληπτές καθώς ο αδένας ακολουθεί την κίνηση της κατάποσης και "ανεβοκατεβαίνει" μαζί με τον θυρεοειδή χόνδρο. Κάθε διόγκωσή του αναφέρεται κλινικά ως βρογχοκήλη.

Η φυσιολογική θερμοκρασία του σώματος κάθε ατόμου εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, όπως η ηλικία, το φύλο, η ώρα της ημέρας, η θερμοκρασία περιβάλλοντος, το επίπεδο δραστηριότητάς του και άλλα. Η αυξημένη θερμοκρασία δεν είναι πάντα πυρετός. Για παράδειγμα, η θερμοκρασία ενός υγιούς ανθρώπου αυξάνεται όταν αυτός ασκείται, αλλά δεν έχει πυρετό, διότι το σημείο ρύθμισης είναι φυσιολογικό. Από την άλλη πλευρά, μια «φυσιολογική» θερμοκρασία μπορεί να είναι πυρετός, όταν είναι ασυνήθιστα υψηλή για το συγκεκριμένο άτομο.

Λόγου χάρη, οι ιατρικά ευπαθείς ηλικιωμένοι άνθρωποι έχουν μειωμένη ικανότητα παραγωγή θερμότητας, οπότε η θερμοκρασία των 37,3 °C (99,1 °F) που θεωρείται φυσιολογική μπορεί να αντιπροσωπεύει έναν κλινικά σημαντικό πυρετό.Το πρότυπο των διακυμάνσεων της θερμοκρασίας μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να οδηγήσει έμμεσα στη διάγνωση:

• Συνεχής πυρετός: Η θερμοκρασία παραμένει πάνω από την κανονική κατά τη διάρκεια της ημέρας και δεν παρουσιάζει διακυμάνσεις μεγαλύτερες του 1 °C σε 24 ώρες, όπως πχ στη λοβώδη πνευμονία, τον τυφοειδή πυρετό, σε λοιμώξεις των ουροφόρων οδών, βρουκέλλωση ή τύφο. Ο τυφοειδής πυρετός μπορεί να παρουσιάζει ένα συγκεκριμένο πρότυπο( καμπύλη Wunderlich του τυφοειδούς πυρετού), με μια βραδεία και σταδιακή αύξηση και ένα υψηλό πλατώ. (Η πτώση εξαιτίας αντιπυρετικών φαρμάκων δεν περιλαμβάνεται).
• Διαλείπων πυρετός: Η θερμοκρασία αυξάνεται για ορισμένο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια επανέρχεται στη φυσιολογική της τιμή όπως πχ στην ελονοσία, σπλαχνική λεϊσμανίαση, πυαιμία ή σηψαιμία.

Η γρίπη είναι μια οξεία λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος που προκαλείται από διάφορους ιούς οι οποίοι μπαίνουν στον οργανισμό μας με την εισπνοή σταγονιδίων που εκπέμπονται με την ομιλία, τον βήχα ή το φτέρνισμα των νοσούντων. Υπάρχουν 3 βασικοί τύποι ιών που προκαλούν τη γρίπη ήτοι ο Α, ο Β και ο C. Ο τύπος Α προκαλεί τις πιο σοβαρές λοιμώξεις και ο C τις πιο ελαφρές. Έξαρση της γρίπης παρουσιάζεται μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαρτίου οπότε και εκδηλώνονται κάθε χρόνο σποραδικά κρούσματα.Κάθε 2-3 χρόνια συνήθως έχουμε εμφάνιση επιδημιών γρίπης, ενώ κάθε 10-15 χρόνια έχουμε πανδημίες όπου η πλειονότητα του πληθυσμού μιας χώρας προσβάλλεται από την νόσο.

Ο χρόνος επώασης της γρίπης είναι 1-3 ημέρες και ο πάσχων μεταδίδει τη νόσο 1 ημέρα πριν και 3-7 ημέρες μετά την εμφάνιση των συμπτωμάτων

Oι τύποι του βήχα

• OΞYΣ - XPONIOΣ. Όταν ο βήχας διαρκεί λιγότερο από τρεις εβδομάδες θεωρείται οξύς, ενώ, όταν ξεπερνά αυτό το χρονικό διάστημα, λέγεται χρόνιος και καλό είναι να διερευνηθεί η αιτία που τον προκαλεί.
• ΞHPOΣ - ΠAPAΓΩΓIKOΣ.  Όταν ο βήχας είναι ξηρός, νιώθουμε ότι ο λαιμός μας μας «γδέρνει», ωστόσο δεν έχουμε φλέματα. Aντιθέτως, ο παραγωγικός βήχας συνοδεύεται πάντα από απόχρεμψη (φλέματα). Συνήθως ο βήχας μετά από ένα κρυολόγημα διαρκεί για μία εβδομάδα, το πολύ δέκα μέρες, αλλά δεν αποκλείεται να επιμείνει και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, λόγω μεγαλύτερης ευαισθησίας των βρόγχων. Tο μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι υπομονή, καθώς και μία επίσκεψη στον παθολόγο , ώστε να αποκλείσετε το ενδεχόμενο ο βήχας να οφείλεται σε κάτι πιο σοβαρό (κυρίως σε άσθμα).

Με τον όρο αθηροσκλήρωση, οι ειδικοί περιγράφουν τη σκλήρυνση των τοιχωμάτων των αιμοφόρων αγγείων που μεταφέρουν οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά από την καρδιά στο υπόλοιπο σώμα. Αυτά τα αιμοφόρα αγγεία ονομάζονται αρτηρίες. Η αθηροσκλήρωση αφορά τόσο στην πάχυνση όσο και στην ακαμψία των αρτηριών και μπορεί να οδηγήσει στη μειωμένη ροή αίματος προς τα όργανα και τους ιστούς του σώματος.

Η αθηροσκλήρωση είναι αποτέλεσμα της συσσώρευσης λιπαρών, χοληστερίνης και άλλων ουσιών μέσα και επάνω στα τοιχώματα των αρτηριών. Οι ουσίες αυτές σχηματίζουν στις αρτηρίες πλάκες που μπορεί να εμποδίσουν τη φυσιολογική ροή του αίματος.

Η αποφρακτική νόσος της καρωτίδας μπορεί να μην προκαλεί συμπτώματα στα αρχικά στάδια.

Δυστυχώς, το πρώτο σημείο της πάθησης μπορεί να είναι ένα σοβαρό αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο (ΑΕΕ), με μόνιμες επιπτώσεις στην εγκεφαλική λειτουργία.
Όμως, μπορεί να έχετε προειδοποιητικά συμπτώματα εγκεφαλικού, το οποίο ονομάζεται μικρο-εγκεφαλικό επεισόδιο ή, σωστότερα, παροδικό ισχαιμικό επεισόδιο (Π.Ι.Ε.), που παροδικά μόνο επηρεάζει την εγκεφαλική λειτουργία. Ένα τυπικό Π.Ι.Ε. συνήθως διαρκεί μερικά λεπτά, μπορεί όμως να διαρκέσει και περισσότερο, αλλά οπωσδήποτε κάτω από 24 ώρες. Μπορεί να επηρεάσει το πρόσωπο, το άνω ή το κάτω μέλος στη μια πλευρά του σώματος. Μερικές φορές επηρεάζεται το κέντρο του λόγου στον εγκέφαλο με αποτέλεσμα είτε μπερδεμένη ομιλία είτε απώλεια της ομιλίας. Άλλες φορές, όταν συντρίμματα πλάκας ή θρόμβου εισέλθουν στην αρτηρία ενός ματιού, προκαλείται προσωρινή τύφλωση από το μάτι αυτό που λέγεται αμαύρωση [amaurosis fugax], και που συνήθως διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα.

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των Π.Ι.Ε. είναι ότι τα συμπτώματα υποχωρούν εντελώς μέσα σε 24 ώρες. Όμως, δεν πρέπει να τα αγνοήσετε. Όποιος έχει τέτοια επεισόδια βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο να πάθει σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, και πρέπει να απευθυνθεί στον ιατρό του αμέσως

Έχει εφαρμογή στην αποσυμφόρηση του στομάχου.

Χρησιμεύει στην

1. ατονία του στομάχου,
2. απόφραξη,
3. ειλεό,
4. απομάκρυνση τοξικού περιεχομένου,
5. σιτιση του ατόμου όπως π.χ. σε αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο και σε κατάργηση των αντανακλαστικών κατάποσης

Ο καθετήρας Foley είναι ένας λεπτός, αποστειρωμένος σωλήνας που εισάγεται στην ουροδόχο κύστη για την αποστράγγιση των ούρων. Συγκρατείται στη θέση του με ένα μπαλόνι στο άκρο, το οποίο είναι γεμάτο με αποστειρωμένο νερό για να αποτρέψει τον καθετήρα από το να αφαιρεθεί από την ουροδόχο κύστη. Τα ούρα αποχετεύονται διαμέσου του σωλήνα του καθετήρα σε Ουροσυλλέκτες. Η διαδικασία για την εισαγωγή ενός καθετήρα ονομάζεται καθετηριασμός.